Papa Franja je ušao u desetu godinu svog pontifikata i više se ne može govoriti o prelaznom ili brzoprolaznom papstvu. Međutim, smrt Benedikta XVI je gurnula u novu oluju Petrovu barku na čijem je kormilu Bergoljo otvarajući sukob između tzv. reformatora i tradicionalista. Odnosno, dela Katoličke crkve koji želi da se „deevropeizuje“ i distancira od Zapada i struje koja sebe definiše kao tradicionaliste zagovarajući povratak na pozicije tokom Hladnog rata. Papa Racinger je bio neka vrsta spiritualnog lidera tog krila crkve iako je bio glavna brana i kočnica akcija koje su mogle da vode sukobima ili nejedinstvu u crkvi. Zato se njegova smrt uzima kao početak obračuna dveju struja.
Pojedini kardinali u tzv. razgovorima off the record, bez mnogo okolišanja, tvrde da će biti tragedija za crkvu ako u Sikstinskoj kapeli bude izabran novi papa koji bi nastavio da ide putem Bergoljove deevropeizacije ili distanciranja crkve od Zapada. Prvi veliki test za određivanje snaga unutar crkve biće sastav buduće Konklave, to jest kardinala sa pravom glasa (svi koji budu imali manje od 80 godina u vreme održavanja Konklave). Papa Franja je proizveo, do sada, 113 kardinala, od kojih 83 imaju pravo glasa u Konklavi koja trenutno broji 132 člana.
Argentinski papa je nameran da nastavi sa ekumenskom politikom i dijalogom sa svima, bez zauzimanja jedne ili druge strane u novoj verziji Hladnog rata sa Kinom ili (in)direktnog sa Rusijom. U geopolitičkom smislu za Bergolja ne postoje ni imperije zla ili osovina zla, a ni podela na dobre i zle. Sa pozicije čelnika institucije u kojoj je vreme važnije od prostora i teritorija, analiziranje interesa i korena problema neizbežno vodi ka veoma kompleksnim zaključcima.
Tradicionalisti pak insistiraju da crkva stane u odbranu ljudskih prava i zapadnih vrednosti kao što je to učinila protiv Sovjetskog Saveza. U njihovim očima ono što su za Zapad juče bili SSSR i komunističke despotije danas su Kina i drugi autokratski režimi. Više je nego indikativno da su te pozicije u krilu Katoličke crkve mnogo bliže Vašingtonovim nego onima u evropskim vodećim prestonicama, od Pariza do Berlina.
Evroatlantski ili zapadni ogranak crkve zamera papi Franji da se približio previše protestantskim idejama, da je žrtva svojih južnoameričkih predrasuda prema SAD i EU, da imenuje kardinale koji su isključivo verni njegovoj političkoj liniji, ne oprašta mu se ni tajni sporazum sa Pekingom definisan kao „pakt sa đavolom“, ne mogu da mu zaborave ni to što je zabranio bogosluženja na latinskom jeziku koja je promovisao Benedikt XVI, ali ni način na koji je primio u Vatikanu predsednika Džoa Bajdena uprkos negativnom stavu američkog episkopata prema Beloj kući zbog pozitivnog stava prema pravu na abortus. Ima čak i onih koji spočitavaju Franji da je u sintoniji sa Moskvom i Pekingom jer želi da kreira alternativni svetski poredak postojećem američkom.
