Višedecenijskim postojanjem Ateljea 212 obeleženi su umetnički i pozorišni život Beograda, umetnici, glumci, reditelji, ali i mi, naše večeri u mraku njegove pozorišne sale. Oseća se taj duh: u njegovom mirisu, u mirisu foajea, u mirisu scene, u mirisu zavese.
Svi ti radosni trenuci jednog pozorišnog života utisnuti i bukvalno, na zidovima unutar zgrade Ateljea: prostiru se fotografije legendarnih glumaca i nezaboravnih predstava.
Svaki kutak pozorišta je priča, legenda za sebe. Brojni su delovi scenografije iza scene: ormari, bickli, telefoni, stočići, stolice,…
Jedan kutak u zgradi je, međutim, poseban.
Zelena soba Ateljea 212.
Njeni zeleni zidovi popunjeni su umetničkim slikama i amblemima. I to ne bilo čijim. Umetničke slike delo su rođenog brata glumice Gorice Popović, a vezeni amblem njenih ruku delo. A na njemu – Šekspir. Ispleten jednog kišnog popodneva, pored jedne ruke.
Gorica Popović ove vrednosti poklonila je svom matičnom pozorištu, nesebično, onako kako se pozorišnoj igri i umetnosti sama daje.
Iz foajea pozorišta dopirao je jedinstven, dobro poznati miris Grand kafe, koja kao ponosni prijatelj ove institucije godinama podržava razvoj pozorišne kulture i scenske umetnosti u Srbiji. Dok je njen ukus opijao publiku koja je iščekivala poslednju predstavu u pozorišnoj sezoni Atelje 212 „Moja ti“, jedna ideja se sama nametnula.
Nije li logično, da jednog dana, ta Zelena soba Ateljea 212 ponese ime Gorice Popovi – Soba Gorice Popović.
Najstarija članica ansambla Ateljea 212 iste večeri igrala je jednu od glavnih uloga u predstavi „Moja ti“. Radila je to maestralno. Onako kako to rade legende, one sa zidova Ateljea.
Tagovi
