„Vladeta je onaj Beograd koji me je prigrlio još kao dječaka. On je Beograd u kojem sam dvadesetsedmicom s Karaburme dolazio u centar, u Narodno pozorište i na Terazije“: Esej vladike Grigorija za novi Nedeljnik

Iz eseja vladike Grigorija o Beogradu nekada i sada, o Vladeti Jankoviću i intelektualcima

Njih dvojica su toliko slični. Beograd i Vladeta Janković. Iako nisam od onih koji pošto-poto polažu nadu u ljude, jer sva moja nada je u Onoga u koga vjerujem i kojem se molim – Vladeti kao čovjeku u potpunosti vjerujem. Vjerujem mu jer je on, na neki neobičan način, otjelotvorenje onog starog Beograda, Beograda koji je iz samog sebe odavno prognan. Vladeta je onaj Beograd koji me je prigrlio još kao dječaka i čije slike su mi i dalje najživlje u sjećanju.

On je Beograd u kojem sam dvadesetsedmicom s Karaburme dolazio u centar, u Narodno pozorište i na Terazije, u potrazi za kulturnim dešavanjima i životom uopšte koji smo mi, golobradi dječaci iz beogradske bogoslovije, upijali kao sunđeri. Vladeta je i onaj Beograd koji, na moju žalost, nisam imao prilike da upoznam – a šta bih dao da jesam – Beograd prve polovine 20. vijeka, kada je njegova intelektualna elita bila najblistavija, kao nikad prije i nikad poslije, usuđujem se reći.

Ceo tekst vladike Grigorija objavljen je u novom broju Nedeljnika, koji je na svim kioscima od četvrtka, 3. februara

Digitalno izdanje i pretplata na nstore.rs