Od kada je Julije Cezar, prkoseći Senatu, izgovorio „Kocka je bačena“ i prešao Rubikon, potok u Romanji, vraćajući se iz Galije, prostor koji danas nazivamo Emilijom-Romanjom je vazda bio žarište italijanske istorije. Tu su rođene italijanska trobojka, italijanski socijalizam, fašizam, hrišćanska demokratija, tu su nikle Crvene brigade i neofašistički teroristi, tu je primenjen „demokratski komunizam“, nastala je Prodijeva „Maslina“, Pokret pet zvezda, „Sardine“, i tu lider Lige Mateo Salvini želi da zaokrene još jednom istorijsku liniju Italije.
Emilija-Romanja je već pola veka jedna pokrajina, ali Emilijani i Romanjoli veoma drže do međusobne različitosti. Gaf Siniše Mihajlovića na premijernoj konferenciji za novinare po povratku na klupu Bolonje, kada je nazvao Bolonjeze Romanjolima, oprošten mu je samo zato što je Srbin. Za Emilijane se kaže da su direktni, praktični, pomalo hedonisti i materijalisti dok se Romanjoli smatraju ratobornim, svadljivim, drčnim. Ali, kao i svi stereotipi, i ovi o Emilijanima i Romanjolima se baziraju više na predrasudama nego na realnosti…
Ceo tekst analize Željka Pantelića čitajte u novom Nedeljniku, koji je na svim kioscima od četvrtka, 16. januara.
Svi čitaoci Nedeljnika dobijaju dva poklona: treću knjigu iz edicije “Senke nad Balkanom” (“Petar Živković i Bela ruka”) i novi broj Njujork tajmsa na srpskom jeziku.
Digitalno izdanje dostupno je na Novinarnici
