Bilo mi je simpatično kad me je davno jedan stranac koji je došao na Sabor trubača u Guču pitao – kako to da se vi Srbi i Hrvati toliko mrzite, a vaš najpoznatiji etno festival i parlament Hrvatske imaju isto ime – sabor? I stvarno, čudno je da se pored tolike sabornosti srpska skupština ne zove sabor.
No dobro, prestonički sabor Pokreta za narod i državu koji je predsednik Srbije Aleksandar Vučić najavio za period od 11. do 13. aprila na platou ispred Narodne skupštine, reklamira se kao „svenarodni“ iako on neće predstavljati bar pola naroda u Srbiji. Biće svakako manje „svenarodni“ od Sabora trubača u Guči, od „Čobanskih dana“ u Kosjeriću (Brdu Gradu kod Kosjerića), od Sabora frulaša „Oj Moravo“ u Prislonici ili od Sabora „Prođoh Levač, prođoh Šumadiju“ u Rekovcu. Šalu na stranu, sabor je deo i srpske političke tradicije. I sabor jedne političke opcije je legitiman. Ali nije „svenarodni“. Sem što to može biti propagandno.
Uglavnom, u političkoj ravni sabore prave partije i organizacije desnice, kao što partije levice prave kongrese. Socijalistička partija Srbije jeste možda „slavska levica“, ali ipak ima kongres kao najviši partijski skup. I kongres i sabor su ideološka preciziranja partijskih skupština. Najjača partija opozicije devedesetih – Srpski pokret obnove svoje skupštine zvala je saborima. Centrističke i one mejnstrim partije desnice i levice uglavnom imaju skupštine. Srpska napredna stranka kao najviši partijski skup ima skupštinu kao inerciju iz ranijih vremena. Da li će uskoro sabor Pokreta za narod i državu postati bitniji od skupštine SNS, jer Vučić će biti njegov neformalni vođa? Sabor u političkom smislu sugeriše i moguću klerikalnost koja nije bila osobina ni Šešeljevih radikala, ni izvorne SNS.
CEO TEKST PROČITAJTE U NOVOM BROJU NEDELJNIKA, KOJI JE U PRODAJI OD ČETVRTKA, 03. APRILA, NA SVIM KIOSCIMA I NA NSTORE.RS
